بررسی تأثیر محافظه کاری حسابداری بر رابطه بین بازده سهام و نقدینگی

تحقیقات اخیر نشان می دهد که به طور میانگین، یک ریال اضافی در مانده وجه نقد کمتر از یک ریال در بازار ارزشگذاری می شود (فالکندر و ونگ،2006 ، دیتمار و اسمیت، 2007). این یافته ها با فرضیات جنسن (1986) نیز مطابق است که می گوید وجه نقد آزاد بر تصمیمات سرمایه گذاری مدیران اثر منفی می گذارد، چرا که به مدیران فرصتی می دهد تا در پروژه هایی با خالص ارزش فعلی منفی سرمایه گذاری کنند. این تحقیق به دنبال بررسی تأثیر به کارگیری محافظه کاری در حسابداری بر رابطه بین بازده سهام و نقدینگی است؛ به عبارت دیگر می توان چنین فرض کرد که محافظه کاری در حسابداری از کم ارزشگذاری وجوه نقد آزاد شرکت در بازار جلوگیری کرده و همبستگی تغییرا ت وجوه نقد و بازده سهام را قوت می بخشد. برای آزمون این فرضیه اطلاعات صورت های مالی 156 شرکت فعال در بورس اوراق بهادار تهران در بازه زمانی سال های 1380 تا 1388 جمع آوری و به کمک مدل آماری رگرسیون خطی چند متغیره تجزیه و تحلیل شده اند. نتایج آزمون فرضیه تحقیق بیانگر این نکته است که در شرکت های محافظه کارتر، همبستگی بیشتری بین بازده سهام و تغییرات وجوه نقد به چشم می خورد. این مسئله را می توان چنین تفسیر کرد که با افزایش سطح محافظه کاری اعمال شده در تهیه صورت های مالی، اعتماد سرمایه گذاران به قابلیت اتکای اطلاعات منتشره بیشترشده و خطر سرمایه گذاری وجوه نقد آزاد شرکت در پروژه های با خالص ارزش فعلی منفی کاهش می یابد. به تعبیری دیگر، می توان محافظه کاری را نوعی ابزار کنترلی برای جهت دادن به سیاست های گزارشگری شرکت ها دانست که با کاهش مشکلات برخاسته از مسئله نمایندگی، مدیریت را از رفتارهای سودجویانه و برآوردهای خوش بینانه منع می کند و افزایش نسبی ارزش سهام شرکت را به سبب افزایش در وجوه نقد آزاد متضمن می شود.